Babia Góra, najwyższy szczyt Beskidów Zachodnich to prawdziwa sucz. Pogoda na dole może być ładna, ale na górze pomimo zapewnień pogodowych czasami wieje tak, że majtki zrywa. Poranki na jej szczycie z widokiem na Tatry należą do legendarnych i ściągają spore ilości turystów na jej szczyt. No a „suczą” nazwałem na początku ją dlatego, że część osób na jej szczyt nie dociera, a nawet zdarzają się przypadki zgonów na jej szlakach. Ale po kolei. Babia Góra jest bardzo kapryśna i w zimie i w lecie. Pomimo tego, że szlak prowadzący na jej szczyt Diablak położony jest na wysokości 1725 metrów, to dotarcie na niego jest zgubne. W 2019 roku, pewien mieszkaniec Śląska, doświadczony w zimowych wędrówkach górskich, schodząc z Diablaka, przez słabą widoczność zgubił szlak w kosodrzewinie. Niestety nie przeżył. W zimie 2020 roku, GOPR dostał naprawdę masę zgłoszeń, od turystów, którzy skrajnie zmarznięci dzwonili po pomoc, bo też zgubili szlak. Już nawet nie chcę wspominać o epickiej wyprawie morsów w 2021, gdzie skończyło się ciężkimi odmrożeniami ich uczestników. Dlatego za każdym razem gdy piszę wpis o zimowych wejściach na szczyt, za każdym razem piszę takie ostrzegawcze smęty. Swoje na zimowych szlakach już się naoglądałem. Dlatego proszę cię drogi Czytelniku, przeczytaj ten wpis do końca zanim wybierzesz się na szczyt Babiej Góry. Rzeczy które musisz mieć w plecaku – Czołówka – z uwagi, że zimą dzień trwa krócej, nigdy nie wiadomo, kiedy zjedziesz ze szlaku. – Kije Trekkingowe – bez nich nawet nie idę w góry. Jest to jedna z najbardziej przydatnych rzeczy w naszym ekwipunku. – Raki/Raczki – nie kupujcie tanich gumowych z kolcami, przy niskich temperaturach jest bardzo prawdopodobne, że guma Wam pęknie. – Mapa – zawsze noś w plecaku. Niby można na komórce, a co jeśli z zimna siądzie bateria ? – Dwie Pary Rękawiczek – jak będzie wiać 40 km/h na godzinę to mi podziękujecie – Kurtka przeciwwietrzna – zakładamy przy dłuższych postojach lub jak wieje. – Aplikacja – za darmo do pobrania. Można ściągnąć mapę offline. – Termos – Herbata na szlaku obowiązkowo. – Komin – jak wieje trzeba czymś twarz zasłonić. – Numery Ratunkowe – warto mieć w razie kryzysowej sytuacji. – Ogrzewacze do rękawiczek lub butów. Trasa : Przełęcz Krowiarki -Sokolica-Kępa- Gówniak- Babia Góra ( Diablak) Długość Trasy : 10 km ( w dwie strony ) Czas – 4/4 godzin Trudność : Zależy od pogody. Po wyjściu z kosodrzewiny może bardzo mocno wiać. Radzę uważać – nie jednego kozaka pokonała „Babia Góra” Najpopularniejszym podejściem na szczyt jest szlak czerwony z „Przełęczy Krowiarki” 1012 m. Na przełęczy jest parking, na którym możemy zostawić auto w nocy, a jak zejdziemy o poranku, to już na nas będzie czekał parkingowy. Koszt parkingu to 15 zł. Z miejscem na parkingu może być kłopot w dzień, bo w nocy jak byłem to pół parkingu było już zapełnione. A w późniejszej wędrówce na szczyt okazało się, że nie tylko ja wpadłem na pomysł podziwiania wschodu słońca na lodowym szczycie góry. Do pokonania od „Przełęczy Krowiarki” na Szczyt mamy 4,6 km z przewyższeniem 700 metrów. Normalnie taką trasę można pokonać w 2,5 godziny, ale w zimie może to wydłużyć się o godzinę ze względu na oblodzony szlak albo częste postoje na zdjęcia, jak jesteście pasjonatami fotografii. Już praktycznie na samym szczycie Na Przełęczy Krowiarki, już założyłem raczki, od początku mamy ostre podejście w lesie. Do tego dodajmy oblodzony szlak. W sumie jest to odcinek najbardziej wyczerpujący podczas wejścia na Babią Górę. Jak już dojdziecie do Sokolicy 1376 m. to można tam chwilę odsapnąć na pobliskich ławeczkach. W tym punkcie zmienia się parę rzeczy. Kończy się podejście w lesie, a zaczyna się kosodrzewina. Zaczyna wiać. Na szczęście podejście tutaj się lekko wypłaszcza i już nie ma takiego hardcoru jak przy pierwszych 300 metrach przewyższenia. W zimie idąc od Sokolicy czerwonym szlakiem można się łatwo zgubić, pamiętam, że wchodząc jeszcze w nocy, dwa razy udało mi się zboczyć ze szlaku, a zorientowałem się dopiero widząc czołówki innych ludzi wchodzących na szczyt parę metrów ode mnie. Kosodrzewina, zanika przed Kępą – punktem widokowym, z którego można dojrzeć Tatry. Ja zatrzymałem się dalej, dopiero przed Gówniakiem, szczytem na wysokości 1617 metrów, robiąc dłuższy postój. Mam idealną pogodę. Nad Tatrami widać drogę mleczną i po prostu jest to dla mnie niesamowity widok. Patrzę się na czerwony szlak w stronę Sokolicy i widzę dziesiątki czołówek innych osób, które tak jak ja chcą powitać dzień na szczycie Babiej Góry. Widok z Babiej Góry Tutaj zrzucam plecak i zabieram się za zdjęcia. Powolutku przemieszczam się w stronę szczytu Diablaka( Babia Góra), ale nie dojdę. Widoki zaczarują mnie już na „Gówniaku”. Po prostu nie będę chciał iść dalej. Jest wystarczająco magicznie. Słońce zaczyna wschodzić oświetlając powoli szczyty Tatr. Jak dla mnie niesamowity spektakl, nawet wiatr ustał i nie jest zimno. Wpadam w foto-amok, który trwa ponad godzinę. Dopiero pakuję się po wschodzie słońca i ruszam na szczyt. Na Diablaku, jestem 20 minut później i zaczyna wiać, tak że czapki zrywa. Widzę wszędzie ludzi kryjących się pod murkiem ułożonym z kamieni. Część osób zaczyna już schodzić, a ja spędzam kolejne dwadzieścia minut delektując się widokiem z najwyższego szczytu Beskidów Zachodnich, który należy do Korony Gór Polskich. Babia Góra, jak widać przyciąga fotografów 😉 Zejście na parking w Krowiarkach zajmuje od 60 do 70 minut. Zależy od tempa. Warto jeszcze się zatrzymać na punkcie widokowym w Kępie, zrobić jeszcze parę fot i w końcu czmychnąć na dół do parkingu, gdzie będzie na Was czekał Pan, który powie „dzień dobry, poproszę 15 zł za parking”. Jak podobał Ci się wpis to zobacz również na inne moje górskie wpisy w Karkonoszach, Bieszczadach czy Tatrach. Powiązane posty

BABIA GÓRA – najwyższy szczyt Beskidu Żywieckiego. Wyprawa – sierpień 2020r BABIA GÓRA – najwyższy szczyt Beskidu Żywieckiego – INFORMACJE Babia Góra to nazwa masywu, a szczyt który kwalifikowany jest jako najwyższy w Beskidzie Żywieckim to Diablak wznoszący się na wysokość m Babia Góra to nie tylko najwyższy szczyt Beskidu Żywieckiego, ale również całego pasma Beskidów Zachodnich. Zresztą gdyby Polska nie posiadała w swoich granicach Tatr to Diablak byłby najwyższym szczytem kraju. BABIA GÓRA – najwyższy szczyt Beskidu Żywieckiego – WĘDRÓWKA Wędrówka na Babią dla Eli była nowością, dla mnie natomiast to z tego co pamiętam trzecie lub czwarte wyjście. Jednak teraz dopiero wspólnie z Elą zdobyliśmy Diablaka. Na wycieczkę wybraliśmy bardzo pogodną, sierpniową sobotę. Start oczywiście z Krowiarek, gdzie o godzinie 8:30 nie było już miejsca na parkingach. Musieliśmy zaparkować przy ulicy. Było to też spowodowane sporym ruchem nocnym na Babiej, ponieważ po zapowiedziach pięknej pogody w nocy z piątku na sobotę sporo ludzi wychodziło na wschód słońca. Idąc do góry mijaliśmy sporo osób wracających z góry do swoich bolidów. I tak właśnie jest w Krowiarkach, jeśli zapowiadają pogodę to rano naprawdę jest problem z parkingiem. Nie mniej jednak udało nam się zaparkować trochę dalej przy ulicy i ruszyliśmy w drogę. Po drodze oczywiście obowiązkowo trzeba wykupić bilet wejścia do Parku. Dalej to już tylko samo podchodzenie w towarzystwie drzew, aż do pierwszych punktów widokowych znajdujących się już na wysokości ok 1400 m Zaplanowaliśmy przejście czerwonym szlakiem na sam szczyt, a później jak to robi większość startujących z Krowiarek przejście dalej czerwonym traktem do Markowych Szczawin. Stamtąd powrót na parking szlakiem niebieskim. Jak zaplanowaliśmy tak zrobiliśmy. Od wspomnianej wysokości 1400 m odczuwaliśmy już mocniejszy, chłodny wiatr. Im wyżej tym mocniej i chłodniej wiało. Jednak w słońcu było super. Przejście między punktami Sokolica – Kępa – Gówniak nie jest męczące, ponieważ prowadzić łagodniejszym podejściem, aniżeli w pierwszej części szlaku. Dopiero na sam szczyt jest trochę ostrzej, ale spokojnie, nie jest stromo. Na górze oczywiście trzeba było wyciągnąć wszystkie ciuchy wiatrochronne z plecaka i nałożyć na kark, bo tu już wiało niemiłosiernie. Podczas naszego wyjścia na szczycie odbywały się jakieś zawody wbiegania na Diablak Percią Akademicką, więc i ludzi było więcej z tego powodu. Sam szczyt jednak jest dość szeroko rozłożony, więc bez problemu znaleźliśmy sobie miejsce na kamieniu, by oczywiście skonsumować prowiant patrząc jednocześnie na wspaniały krajobraz. Widok zacny, ale nie zbyt dobra czystość powietrza, lekkie zamglenie horyzontu trochę ograniczało nam kontemplację krajobrazu. Na szczycie spędziliśmy dobre 20 minut, po czym zeszliśmy dalej czerwonym szlakiem do schroniska w Markowych Szczawinach. Tutaj również krótka przerwa, po której ruszyliśmy już na sam dół niebieskim szlakiem. Nasza trasa to typowa rundka okrężna, jaką najczęściej wybierają turyści wędrujący na Diablak. Idąc na Babią koniecznie trzeba zabrać coś cieplejszego, nawet jeśli na dole jest piękna, ciepła pogoda. Należy też zabrać wodę. Co do posiłku to oczywiście mamy schronisko w Markowych Szczawinach, które serwuje posiłki wraz z napojami, jak to w schronisku. I tak cała wycieczka zajęła nam ponad 6 godzin dając sporo satysfakcji ze zdobycia szczytu. BABIA GÓRA – najwyższy szczyt Beskidu Żywieckiego – PODSUMOWANIE Całkowity czas przejście to około 6,5 godziny Dystans w obie strony to około 16 km Stopień trudności: wędrując naszym śladem pokazanym na mapce trasę możemy zaliczyć do łatwej, ale wymagającej trochę kondycji. Jeśli idziemy Percią Akademicką to szlak zaliczamy do średnich, dla niektórych trudny z uwagi na ostre podejście zabezpieczone łańcuchami i klamrami. Podziel się z innymi

Babia Góra - wschód słońca, Zawoja. 3839 osób lubi to · 4 osoby mówią o tym. Relacje z wypraw na babiogórski wschód słońca w jednym miejscu. Wschody słońca potrafią być piękne. Ostatni z nich szczególnie nam się podobał. Zobaczcie jaki spektakl pokazała nam ostatnio Babia Góra. To nie był nasz pierwszy wschód słońca. Dwa lata temu oglądaliśmy go na Malinowskiej Skale z widokiem na Skrzyczne. Jednak Babia Góra (1725 metrów to zupełnie inny kaliber – ponad 700 metrów w górę to nie jest byle co, szczególnie w nocy i z dziećmi. Babia Góra – trasa Wędrówkę do góry rozpoczęliśmy czerwonym szlakiem o godzinie 1:15 w nocy z przełęczy Krowiarki. Znaki pokazują, że czas potrzebny na dotarcie na szczyt to 2,5 godziny. W nocy idzie się wolniej więc zakładaliśmy, że pójdziemy dłużej. Wschód słońca prognozowany był na godzinę 5:45 i planowaliśmy na niego zdążyć. Po godzinie i piętnastu minutach stanęliśmy na Sokolicy. Jest to jeden z wielu szczytów znajdujących się w masywie Babiej Góry, które będziemy mijać po drodze. Podejście do Sokolicy jest jednym ze stromych podejść. Dalej szlak już mniej nas męczy bo podejścia nie są tak ostre. W nocy szło się w górę bardzo fajnie, szczególnie wśród krzewów kosodrzewiny, które robiły niepowtarzalny klimat. Nie byliśmy jedynymi osobami na szlaku. Ludzie szli za nami i przed nami, a widać było ich właśnie po światłach z czołówek. Każda osoba z naszej czwórki miała własne światło, dodatkowo Wojtek miał przyczepiony do plecaka dzwoneczek. Dzwoneczek robił delikatny hałas, który z założenia miał informować zwierzęta o ludziach na szlaku. Nie ukrywamy, że mało przyjemne byłoby spotkanie z niedźwiedziem. Bo musicie wiedzieć, że w tych rejonach żyje niedźwiedź brunatny, który jest pod całkowitą ochroną. Po kolejnych dwóch godzinach stajemy na szczycie Babiej Góry. Jest godzina 4:30 i panuje nadal całkowita ciemność. Ludzi na szczycie jest sporo. Wszyscy czekają na wschód słońca. Dalej możemy oglądać niebo pełne gwiazd oraz światła z miejscowości w dole. Około godziny 5 nad ranem zaczyna się spektakl kolorów. Każdy znajduje sobie najlepszą miejscówkę do podziwiania wschodu. Punktualnie o 5:45 słońce pokazuje się na horyzoncie. Robi się już jasno. Czołówki można schować do plecaków. O 6:00 rano tak jak większość ludzi zaczynamy schodzić w dół. Robi się cieplej. Po drodze spotykamy coraz więcej ludzi wędrujących w przeciwną stronę niż my. Nie zazdrościmy im, że swoją wędrówkę będą kontynuować w upale po szlaku na którym później nie będą mieli się gdzie schować do cienia. Po 2,5h marszu docieramy na parking. Jest 8:30 i mamy jeszcze cały dzień przed sobą 😉 Oczywiście trzeba w domu potem trochę odespać, ale zdecydowanie warto było. Babia Góra była dla nas wyjątkowo łaskawa, nie było wiatru, nie było za zimno, a kolory pokazały się fantastyczne. Z pogodą trafiliśmy idealnie. Czasy przejść czerwonym szlakiem na Babią Górę w nocy z dziećmi: w górę 3:15 hw dół 2:30 h Regulacje prawne Babiogórskiego Parku Narodowego W regulaminie Babiogórskiego Parku Narodowego nie ma zakazu chodzenia po jego terenie w nocy, dlatego jeśli macie ochotę na wschód słońca na Babiej Górze to można tam całkowicie legalnie chodzić. Oczywiście wszystko musi się odbywać w granicach zdrowego rozsądku i z dokładnie sprawdzona wcześniej pogodą. Warto jest znać również możliwości swoje i swoich współtowarzyszy. Co zabrać na szlak? Podstawą w przypadku takich wypraw jest światło – najwygodniejsze pod postacią czołówki, dzięki czemu ręce nadal pozostają wolne. Poza tym przygotowanie do wyjścia na wschód słońca prawie nie rożni się od zwykłego wyjścia w góry w ciągu dnia. Trzeba mieć odpowiednie obuwie i odzież na każdą pogodę, jedzenie i wystarczającą ilość picia, dobry humor, kijki jeśli wygodniej Wam się z nimi schodzi, apteczkę, dodatkowy koc lub ubrania (jeśli będziecie siedzieć nad ranem na szczycie to może być zimno), gorącą herbatę, ulubione słodycze, sprzęt foto, podkładki pod pupę do siedzenia itd.

Zdobędą Babią Górę o wschodzie słońca dla tyszanki - nowa data. Za nami: III nocne wejście na Babią Górę będzie dedykowane Mirosławie Noras - tyszance zmagającej się z rakiem piersi. Wydarzenie organizuje stowarzyszenie Tyskie Szpilki. Uwaga! Z powodu złej prognozy pogody, wycieczka zostaje przeniesiona na sobotę, 27 sierpnia!

Babia Góra jest najwyższym szczytem Beskidów Zachodnich i poza Tatrami najwyższym szczytem w PolscePozornie łatwa potrafi pokazać prawdziwie górskie oblicze. Nie bez przyczyny nazywana jest Matką NiepogódNajsłynniejszy szlak, ze względu nieco tatrzański charakter, wiedzie na szczyt ze schroniska Markowe SzczawinyMa tę zaletę, że nie spotkamy tu tłumów. Zimą gwarantuje spokój, a często nawet i samotnośćWięcej takich tematów znajdziesz na stronie głównej Góra to spory masyw. Liczy ok. 10 km długości i osiąga wysokość 1725 m co stawia ją na pierwszym miejscu wśród najwyższych szczytów w Polsce poza Tatrami. Zresztą warunki, zwłaszcza zimą, panują tu często tatrzańskie - istnieje nawet groźba lawin. Szczególnie lawiniaste mogą być północne stoki masywu, które opadają stromymi stokami, sięgającymi nawet do 70 stopni nachylenia. W całym masywie na linii wschód - zachód wyróżnia się kilka wzniesień, Sokolicę, Kępę, Gówniak, Diablak - szczyt Babiej Góry, oraz Małą Babią Górę, czyli Cyl (1517 m na Babią Górę, Beskid Żywiecki - Tatyana Aksenova / ShutterstockOd południa i południowego wschodu masyw Babiej Góry wznosi się nad Kotliną Orawską, dzielącą ją od pasma Tatr. Daje początek (patrząc od strony wschodniej na zachód) Beskidowi Żywieckiemu. Od strony polskiej można pod nią dotrzeć z Orawy (Przełęcz Krowiarki) lub od strony również: Najdłuższa wieś w PolsceNa szczyt wyprowadza kilka szlaków; w tym czerwony beskidzki szlak, ciągnący się z Beskidu Żywieckiego na Diablak i dalej na wschód do Przełęczy Krowiarki; są szlaki wychodzące z północy: z Zawoi lub od strony Czatoży, a także od południa - od strony słowackiej. Najsłynniejsza chyba trasa, ze względu na miejscami tatrzański charakter, to odchodzący od schroniska Markowe Szczawiny na szczyt to żółty szlak, tzw. Perć Akademików. Na jednym odcinku perć zawęża się do skalistego występu ubezpieczonego łańcuchami. Szlak ten jest na zimę zamykany ze względów lub przy załamaniu pogody Babia Góra potrafi jednak pokazać prawdziwie górskie oblicze. Nie bez przyczyny nazywana jest Matką Niepogód. Silny porywisty wiatr na grani zasypujący tyczki, do tego mgła ograniczająca widzialność do kilku metrów, lub też pokrywa śniegu sięgająca ud, sprawiają, że wielu niedoświadczonych w zimowych warunkach turystów miało tu kłopoty. Bywa, że w sidła Matki Niepogód trafiają nawet wytrawni turyści…Wschód słońca na Babiej Górze, Beskid Żywiecki - Tomasz Mazon / ShutterstockZ takimi przypadkami dość często mają do czynienia ratownicy Grup Beskidzkiej i Podhalańskiej GOPR. Mariusz Zaród, były wieloletni naczelnik Grupy Podhalańskiej GOPR, pamięta akcję ratowniczą z 2009 roku, kiedy to w lutym turysta z Krakowa, znający Babią Górę niemal jak własną kieszeń zabłądził, schodząc ze szczytu. - Szukaliśmy go pół nocy, a gdy w końcu znaleźliśmy go, okazało się, że tak się zakręcił, iż poszedł w przeciwną stronę do prawidłowego kierunku - mówi były naczelnik podhalańskiej Grupy GOPR. Turystę odnaleziono wyczerpanego, ale całego i zdrowego. - To dowód na to, że nawet doświadczony, dobrze znający teren człowiek w trudnych warunkach może zabłądzić - mówi Mariusz Zaród. - Ten turysta bywał w masywie Babiej nawet kilka razy w tygodniu. Jego żona, gdy zadzwoniła do nas, że mąż nie wrócił, mówiła "niemożliwe, by on zabłądził".Szlak na Babią Górę, Beskid Żywiecki - Kris Wiktor / ShutterstockRatownikom nie raz zdarzało się w bardzo trudnych warunkach szukać i sprowadzać całe grupy turystów biwakujących w kopule szczytowej. Zwykle pechowi turyści nie przypuszczali, że w tak krótkim czasie może nastąpić załamanie niedawno głośno było o grupie turystów, którzy pomimo skrajnie trudnych warunków pogodowych wybrali się Babią Górę wyłącznie w szortach i butach. Kiedy jedna z kobiet osłabła i groziła jej hipotermia, poprosili o pomoc ratowników GOPR, którzy przetransportowali turystkę do szpitala w poważnym stanie z licznymi również: Golasy w górach. Ekstremalne wyzwanie czy głupota?Warto dodać, że masyw Babiej Góry mają pod swoją pieczą zarówno ratownicy Grupy Beskidzkiej, jak i Podhalańskiej (część wschodnia).Babia Góra, Beskid Żywiecki - Maciej Dubel / Shutterstock- W masywie Babiej Góry i Policy zimą mamy do czynienia z trudnymi przypadkami. Osłabnięcia spowodowane torowaniem w śniegu oraz zabłądzenia to główne przyczyny akcji, które trwają czasem po kilkanaście godzin - mówi Mariusz Zaród. Dodajmy do tego szybko zapadający zimą zmrok i wychłodzenie, które może nastąpić bardzo zakładać, że przy nieprzetartym szlaku, gdy śniegu jest ok. pół metra, czas przejścia trasy wydłuży się nawet o 100 proc. Wyjście na Babią Górę klasyczną pętlą z Przełęczy Krowiarki latem zajmie nam ok. 2,5 godziny. Zimą musimy zakładać czas dwukrotnie dłuższy, szczególnie jeśli szlaki są Góra, Beskid Żywiecki - Chawranphoto / ShutterstockJeśli jednak warunki są dobre, trzyma lekki mróz, śnieg skrzypi i świeci słonce, czy jest coś przyjemniejszego od wędrówki? Pamiętajmy jednak, by zawsze sprawdzić prognozy pogody oraz zasięgnąć informacji w schronisku na Markowych Szczawinach bądź w centrali Grupy Beskidzkiej zimowej turystyce bardzo pomagają kije teleskopowe. Szczególnie jeśli mamy ciężki plecak, zdecydowanie odciążają kręgosłup. Idealne do przemieszczania się w terenie śnieżnym są narty skiturowe lub rakiety śnieżne, coraz bardziej popularne zimą w Beskidach. Wiele schronisk, w tym przebudowane kilka lat temu schronisko na Markowych Szczawinach, prowadzi nawet wypożyczalnie Góra, Beskid Żywiecki - AJSTUDIO PHOTOGRAPHY / ShutterstockWarto też pamiętać, by zimą nie schodzić ze szlaku nie tylko ze względu na ryzyko pobłądzenia, ale także zagrożenie lawinowe. Na Babiej Górze schodzi od kilku do kilkunastu lawin roczne. Ratownicy GOPR prowadzą badania pokrywy śnieżnej, testy lawinowe i na tej podstawie ogłaszają stopień zagrożenia lawinowego. Ta informacja jest dostępna dla turystów na stronach internetowych GOPR oraz Babiogórskiego Parku Narodowego. Zagrożenie w rejonie Babiej Góry jest dosyć duże, natomiast jeśli poruszamy się po dostępnych szlakach, jesteśmy bezpieczni. Zejście ze szlaku powoduje jednak, że łatwo możemy znaleźć się w terenie z Babiej Góry, Beskid Żywiecki - Pavel Szabo / ShutterstockWędrując dolno- i górnoreglowymi lasami masywu Babiej Góry można napotkać wiekowe okazy drzew, np. 400-letnie jodły, 300-letnie buki, a także świerki, których wiek dochodzi do 380 lat. Warto wiedzieć, że wspinając się na szczyt, przechodząc przez piętro kosodrzewiny, osiągamy piętro alpejskie, czyli halne. Babia Góra jest jedynym w Polsce beskidzkim szczytem sięgającym tego piętra. - Piętrowość roślinności jest bardzo dobrze widoczna z Akademickiej Perci - mówi Maciej Mażul z Babiogórskiego Parku Narodowego, który wymienia ten szlak wśród najpiękniejszych, ale i najtrudniejszych. Poleca również szlak wiodący Percią Przyrodników. Wiedzie on przez pierwotne lasy regla dolnego i górnego, wyżej przez skalisty teren i piętro kosodrzewiny. Rekomenduje również wycieczki i spacery szlakami rozpoczynającymi się w rejonie Czatoży, a wiodącymi dolnoreglowymi lasami Góra, Beskid Żywiecki - Maciej Dubel / ShutterstockPodczas swoich wędrówek przy odrobinie szczęścia napotkamy ślady i tropy mieszkańców masywu Babiej Góry lub nawet ich samych. Największą szansę mamy na dostrzeżenie śladów jeleniowatych. - Występują one dość licznie. Poza tym ich ścieżki krzyżują się z naszymi, zwłaszcza zimą, gdy zwierzęta te schodzą niżej - wyjaśnia Maciej Mażul. Babiogórskie lasy zamieszkują także wilki, rysie, borsuki, lisy, a także wydry. Zachodzi tu czasem niedźwiedź. Bywały zimy, gdy drapieżnik gawrował w masywie Babiej. - Ma tu dobre warunki zimowania. Nadają się do tego szczególnie północne zacienione stoki, na których śnieg długo zalega i zwierzę może się "wyspać". Nie obudzi się za wcześnie - wyjaśnia Maciej Mażul. Północna wystawa sprawia, że pokrywa śniegu zalega na niej długo i zima trwa dłużej. Gdyby zwierzę gawrowało na nasłonecznionym południowym stoku, na którym śnieg zniknąłby najszybciej, mogłoby się okazać, że w innych, chłodniejszych i bardziej zaśnieżonych obszarach, nie ma dla niego jeszcze na Babią Górę, Beskid Żywiecki - Kris Wiktor / ShutterstockNajlepsze warunki do obserwacji śladów i tropów zwierząt panują, gdy jest śnieg. - Tropy niedźwiedzia przypominają ślady stóp człowieka, jednak niewątpliwie różni je jeden znaczący szczegół - odbity rysunek długich pazurów (ok. 4 cm). Wilcze tropy bardzo przypominają tropy dużego psa, jednakże są bardziej wydłużone. Oglądając je dokładniej możemy stwierdzić kolejne cechy różniące je od psich - ślady odbite po opuszkach przednich palców są wysunięte przed ślady pozostawione przez opuszki palców bocznych, natomiast opuszka środkowa przedniej łapy ma kształt sercowaty, a tylnej owalny - tłumaczy Maciej Góra ma także i tę zaletę, że nie spotkamy tu tłumów na szlakach. Królowa Beskidów gwarantuje nam spokój, a często nawet i samotność, szczególnie w zimowe szlaków i znaki turystyczne w Polsce - OnetŹródło:OnetData utworzenia: 7 lutego 2022, 13:50Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie znajdziecie tutaj.

BABIA GÓRA ZDOBYWANA NOCĄ. Wschód słońca na Babiej Górze to jedna z bardziej interesujących górskich przygód. Często chodzi po głowach co ambitniejszych beskidzkich turystów. My, korzystając z „okienka pogodowego”, podejmujemy się tego wyzwania. Na szczyt dotrzeć można na wiele sposobów.

W Zawoi po raz pierwszy droga okryła się białą pierzyną śniegu. Jednak bez problemu docieramy na Przełęcz Krowiarki. Kompletna cisza, ciemność i dzikość. Nic nie przypomina turystycznego zgiełku jaki słychać tu latem. Znajdujemy ledwo odśnieżony fragment parkingu… i w drogę. Wybija 5 rano. W stylu alpejskim Miało być light and fast. W Tatrach. Jednak lawinowa trójka wybiła ten pomysł z głowy. Więc może Beskid Żywiecki? A będąc tam, jak można nie doświadczyć podobno magicznego wschodu słońca na Babiej Górze? Dlatego znaleźliśmy się o takiej porze na Krowiarkach. Tatrzańska lawinówka spowodowana była obfitymi opadami śniegu. Nie ominęły one i pasma babiogórskiego. Szybko zdałem sobie sprawę, że wschód będzie nagrodą za przetorowanie szlaku na szczyt. Snopy światła naszych czołówek rozświetliły czerń nocy. W drogę! Ruszamy czerwonym szlakiem. Gdzieniegdzie widać poprzedni, zasypany już ślad. Kompletna cisza rozrywana jest przez nasze miarowe oddechy. Z każdym krokiem stawianym w sypkim śniegu robi się coraz cieplej. Zdejmuję czapkę, rękawiczki… W dole majaczą światła Zawoi. Zatarty ślad na szczyt Śniegu jest coraz więcej. Zaczyna sięgać połowy łydki. Kroki stawiam coraz ciężej. Obietnica niezapomnianego wschodu słońca pcha mnie do góry. Okoliczne świerki pokryte są warstwą lukru, który błyszczy się w białym świetle latarek. Kraina wygląda bajkowo. Po wyjściu z lasu już wiem, że nie jest dobrze. Niebo zlewa się z zaśnieżonymi kosówkami. Wschodu nie będzie – przechodzi mi przez głowę. Śniegu przybywa. Z każdym krokiem zapadam się coraz głębiej – do kolan, do uda, wreszcie po pas. Jak mówi stare, taternickie przysłowie – śniegu po same jaja. Zmieniamy się na prowadzeniu. Jednak każdy metr przejścia odbiera ogromne pokłady energii. Czasem łatwiej jest się czołgać niż iść wyprostowanym. Śnieg oblepił już nie tylko stuptuty, lecz także spodnie. Momentalnie topnieje mrożąc kolana, to znów zamarza tworząc przezroczystą skorupę lodu. Przeraźliwie zimno rozpełza się po ciele. Na wschód już dawno straciliśmy nadzieję. Pogrzebały ją niskie chmury i świeży śnieg. Zaczynamy mierzyć czas. Kilkanaście metrów pokonujemy w 25 minut. Białego puchu po pas. Nawet pomagając rękami trudno przesunąć nogę o kolejny krok. Czołganie kończy się upadkiem twarzą w śnieg. Dwie i pół godziny torowania wyssały wszystkie siły. Do szczytu wciąż daleko. Nie ma sensu dłuższy odpoczynek. Wiatr bezlitośnie wykorzystuje wilgotne spodnie. Trzeba się ruszać żeby nie zamarznąć. Wycof. Najtrudniejsza decyzja, lecz wydaje się jedynie słuszną w tej sytuacji. Z żalem wracamy po swoich śladach, wiedząc ile sił kosztowało nas dotarcie tutaj. Raz jeszcze zadziwia nas jak czasochłonne było podejście ostatnich metrów w kopnym śniegu. Dzień ujawnia ośnieżone choinki, oszronione krzaki, białe pasmo Policy. Świat przybiera czarno białe barwy, jak na starych fotografiach. Dość nisko spotykamy pierwsze osoby idące pod górę. Krótka wymiana informacji o szlaku, pochwała za przetarcie, życzenie powodzenia i rozchodzimy się. Gdy wracamy na Krowiarki – wychodzi słońce. Plujemy sobie w brodę, że nie ma nas teraz na szczycie. Nie odpuszczamy. Nie powiedzieliśmy ostatniego słowa. Chcemy spróbować raz jeszcze. Z Markowych Szczawin. Jutro! W stylu oblężniczym Przy aucie przegrupowanie. Wyciągamy duże plecaki i ruszamy niebieskim szlakiem trawersującym północne zbocza Diablaka. Miało być łatwo i płasko i przyjemnie. A tu znowu torowanie szlaku. Oczywiście, nie tak męczące jak na szczyt, ale tamte siły jeszcze nie wróciły, nawet po zjedzeniu kabanosów dyniowych. Szuram po śniegu wciągając mroźne powietrze. Widok ośnieżonych świerków na Policy, skąpanych w słońcu podnosi trochę na duchu. Mimo swojej płaskości, trasa zmusza mnie do zapakowania kurtki do plecaka. Malownicze pasmo Policy Z kolejnym spadkiem energii przepraszam się z kurtką. I sunę monochromatyczną trasą modląc się o jej koniec. O schronisko. O gorący żurek. Jednak szlakowy wąż wciąż wije się po stoku. Aplikacja z mapami nie ma dobrych wiadomości o naszym położeniu. Wciąż nieustająco daleko. Wyprzedza nas dwóch panów. Jest trochę łatwiej iść po ich śladach. Lecz wciąż jest to nierówna walka silnej woli z brakiem siły mięśni. Zamarzający potok. Jedyny kolorowy punkt w zimno-białym świecie Spotykamy ludzi, którzy wchodzili po naszych śladach. Mówią, że torowali szlak przez godzinę od miejsca, w którym my się poddaliśmy. Może i my byliśmy dali radę? Wątpliwości chodzą po głowie… Widok schroniska ucieszył mnie jak dotarcie na Halę Miziową podczas przejścia GSB w zeszłym roku. Jednak tym razem miałem jeszcze siły na załatwienie noclegu i zamówienie żurku. Ciepło rozlewa się po ciele. Błogość. Szczęście. Podobne odczucia mam kilkanaście minut później gdy leżę na miękkim, schroniskowym łóżku i spoglądam przez okno w niebo. Chwila namysłu. Chwila w internecie i rzucam: Tej, a może zachód słońca na Małej Babiej? Godzinę temu uznał bym się za szaleńca. Teraz biorę to na poważnie i za wykonalne, choć boję się, że po pierwszym kroku padnę twarzą w śnieg. Koledzy podłapują pomysł i pomimo niedosuszenia ciuchów ruszają za mną. Podejście na Przełęcz Brona (1408 m npm) weryfikuje, że sił w nogach trochę jeszcze zostało. Nawet jeśli co kilkadziesiąt kroków muszę położyć się na kijkach i głęboko oddychać. Ostatnie strome podejście prawie wbiegam. Pomimo, że nie mogę złapać oddechu napędzają mnie kolory chmur. Na przełęczy szczęka ląduje w śniegu. Przed nami okrągła tarcza słoneczna rozświetla zaśnieżone świerki. Śnieg skrzy się jak diamenty. Ciemne chmury przelewają się przez Małą Babią. Myślę jednak, że poza słowem, lepiej sytuację przedstawią zdjęcia… Babia Góra skąpana w zachodzącym słońcu Budzik brutalnie przerywa sen. Po nieprzespanej poprzedniej nocy i ciężkim dniu, każda chwila odpoczynku jest na wagę złota. Powoli zbieramy graty, śniadanie i w drogę. Chłód poranka dobudza z resztek snu. Niebo pełne migoczących gwiazd to najlepsza nagroda za poranne wstawanie. Można by tak stać i wpatrywać się w niebieskie sklepienie nad Beskidami. I marzyć, przy krótkim blasku spalającego się meteoru. Zakładamy raki i w drogę ku szczytom. Po wczorajszym rekonesansie, na przełęcz Brona docieramy szybko i sprawnie. W nocnej ciszy słychać tylko miarowy chrzęst śniegu, stukot kijków i głębokie oddechy. Podejście na Babią to ciągła walka pomiędzy głową, a nogami. Jedno mówi szybko na szczyt, drugie odpowiada, ze spokojem, powolutku, nam się nie spieszy. Uda palą, kolano przeszywa nieznośny ból, płuca próbują wciągnąć każdą okoliczną cząsteczkę tlenu. Pojawiają się kolejne widoki. Pilsko, Fatra, Niżne Tatry i wreszcie pasmo tatrzańskie. Wszystkie one jak wyspy zanurzone w morzu mgieł. Taka panorama dodaje sił. Pozwala przeć w górę, aż do kolejnego łapczywego łapania oddechu. Wreszcie jest! Szczyt. Babia Góra. I kilkunastu miłośników wschodów trzęsących się już z zimna. Wiejący wiatr przeszywa wszystkie warstwy ubrania. Po ściągnięciu rękawic palce momentalnie kostnieją. Wychładzająca się bateria rozładowała się w oczach. W oczekiwaniu na świt Ciemny fiolet Tatr odcinał się od bieli mgły i czerwieni chmur. Oblepiona śniegiem tabliczka kierunkowa stała się głównym elementem planów wszystkich fotografów. Ręce trzęsą się z zimna. Ale nie odpuszczam, poluję na wyłonienie się tarczy słonecznej znad pasa ciemnych chmur. Chyba jest to znów dobre miejsce by słowa ustąpiły miejsca obrazom. Cień Wielkiej Góry Miękkie światło poranka zalewa babiogórski grzbiet. Białe kosówki, rzeźbiony wiatrem śnieg, mgły przewalające się przez mały pagórek u podnóża, wszystko to jest tak nierealnie piękne. I rozglądając się wokół łatwo przeoczyć rozcinanie stuptutów rakami albo zejście z przetartej drogi i zapadnięcie się po pas w świeżym puchu. Pomimo sopli tworzących się na brodzie, uśmiech zadowolenia sam maluje się na twarzy. Wraca temat miejsca, do którego wczoraj doszliśmy. Próbujemy znaleźć zostawione przez nas ślady. Z każdym krokiem jesteśmy pewni, że tu już byliśmy. Jednak dopiero po kilkudziesięciu minutach odnajdujemy zasypane drzewa, przy których podjęliśmy decyzję o wycofie. Z dzisiejszej perspektywy wydaje się, że słuszną. Mimo, że tą trasę pokonujemy już trzeci raz w ciągu ostatnich dwóch dni, to wciąż zaskakuje. Słońce błyszczy w kryształkach lodu, odbija się od puchu. Świat górujący ponad chmurami lśni pięknem i nie pozwala przejść obojętnie. Mijamy kolejnych ludzi podchodzących na szczyt. Nie są to tłumy szturmujące latem CZEŚĆ! Górę, ale jak na grudniowy weekend, całkiem spore. Każdy kolejny krok przybliża do końca udanej wyprawy na Diablaka. Gdy spod śniegu zaczynają wyłaniać się stopnie, kolano odzywa się z podwójną siłą. Każdy ruch sprawia ogromny ból. Już gdzieś kiedyś to się wydarzyło. Zaciskam zęby i ześlizguję się w stronę parkingu. Sukces! Marzenie o babiogórskim wschodzie słońca spełnione. Można świętować, szczególnie, że to dopiero sobotnie południe. Tylko gdzie? Feta Poranny widok Tatr rozwiał wszelkie wątpliwości. Szybki telefon i mamy zarezerwowane miejsce w pokoju w Roztoce. Licząc na ładne widoki zahaczamy o Rusinową Polanę. Niestety, w międzyczasie nawiane chmury odcięły nas od panoramy Tatr Wysokich. Na pocieszenie zostały pyszne specjały roztoczańskiej kuchni. Albo niedzielny wypad nad Moko i szarlotka z brakiem jakichkolwiek widoków. Morskie Oko Epilog Tak szybko relacja z wypadu jeszcze nigdy nie powstała. Największa w tym zasługa korków na Zakopiance. Padający śnieg, remonty i wypadki skutecznie utrudniały powrót na niziny. Zmuszały do zjazdu z utartych szlaków i szukania wąskich ścieżek w górzystym klimacie. Ale to właśnie one stały się inspiracją do szybkiego opisu wrażeń.

Interaktywny wykres o czasach wschodu i zachodu słońca oraz długości dnia w ciągu roku 2023, Zielona Góra. Dzień dzisiejszy Wschód słońca Zachód słońca. Zmierzch cywilny : środek tarczy słonecznej nie więcej niż 6° poniżej horyzontu. Na początku porannego zmierzchu cywilnego, czyli końca wieczornego zmierzchu cywilnego

W podróży Polska Weekend w Polsce – na szlaku Babiej Góry autor: Magda Wójcik Beskid Żywiecki Diablak, jak nazywa się przykryty kupą głazów wierzchołek, to jeden z najciekawszych punktów widokowych w Polsce. Przy słonecznej pogodzie można stąd oglądać imponującą panoramę Tatr, a z dobrą mapą w ręku rozpoznać wsie leżące u ich podnóży. Babia Góra: szlaki TRASA: KROWIARKI – SOKOLICA – BABIA GÓRA – PRZEŁĘCZ BRONA – MARKOWE SZCZAWINY – KROWIARKI DŁUGOŚĆ: 13,7 KM CZAS: OK. 5 GODZ. 30 MIN Z przeciwnej strony z kolei widać większość wierzchołków Beskidu Żywieckiego, a horyzont sięga okolic Żywca. Już sam przejazd przez Zawoję pod Babią Górą jest imponujący – masywna północna ściana góruje nad wsią (jedną z najdłuższych w Polsce), przez którą wije się droga. Samochodem możemy dotrzeć na Przełęcz Krowiarki położoną 1009 m Tam zostawiamy auto i czerwonym szlakiem, pnącym się łagodnie po grzbiecie masywu, wchodzimy na szczyt – najmniej wprawnemu piechurowi nie zajmie to więcej niż trzy godziny. Przyjemność z wędrówki jest ogromna, bo gdy po 45 minutach od startu wyjdziemy ponad las, będziemy mogli cieszyć się widokami. Diablak jest ich kulminacją. Dla dzieci ta wyprawa to doskonała lekcja geografii – przejdą przez wszystkie warstwy roślinności: las, kosodrzewinę, hale, aż na kamienisty szczyt. Jak w Alpach. Do najbardziej romantycznych przygód zalicza się wejście na Babią Górę w nocy, by z jej wierzchołka obserwować wschód słońca. Na taką wycieczkę należy się dobrze przygotować, ale widok promieni wkradających się o świcie do poszczególnych dolinek jest naprawdę zachwycający. Ze szczytu zejść można, wracając po śladach, albo idąc dalej wzdłuż grzbietu na przełęcz Brona (1408 m a z niej do schroniska na Markowych Szczawinach. Dwa wieki temu szlak przemierzali zbójnicy z dzisiejszej Zawoi wracający z rabunku w bogatszych wsiach orawskich (dziś po stronie słowackiej). Przebudowane schronisko może być świetną bazą noclegową. A od pozostawionego na Krowiarkach samochodu dzieli je ok. 1,5 godz. marszu po płaskiej, leśnej drodze. Przełęcz nazywana jest Krowiarki, bowiem w tej części gór zajmowano się dawniej wypasem krów. Na przełęcz, gdzie zaparkowaliśmy auto, wolarze spędzali zwierzęta po wypasie na noc, a tam czekały już „krowiarki” – kobiety, które przychodziły do pomocy przy dojeniu. fot. Babia Góra – gdzie spać: Spora baza noclegowa jest w Zawoi, a szereg gospodarstw agroturystycznych w Zubrzycy – po orawskiej stronie Babiej Góry. Babia Góra – gdzie zjeść: • Karczma Tabakowy Chodnik, Zawoja-Widły: Szczyci się grillowanym pstrągiem i pierogami. • Restauracja Czarda, Zawoja: Serwuje naturalną w tym miejscu (ze względów historycznych) kuchnię węgierską. • Sklep Zdrowo i Naturalnie, Zawoja: Ma w ofercie świeżego pstrąga; zapytajcie też o kawior z tej ryby i wątróbki w occie. Na miejscu można kupić oscypki, bundz i wiele innych lokalnych produktów, np. orzeźwiającą miodoladę. fot. BEW, East News Okolice Babiej Góry – atrakcje : • Orawski Park Etnograficzny – jest żywą ścieżką kulturalno-historyczną, a jego sercem – Dwór Moniaków. Jego budynki można rozpoznać w filmie „Ogniem i mieczem” – wewnętrzna część gospodarstwa zagrała rynek ukraińskiego miasteczka Czerkasy, • Wypasiona Dolina, Zubrzyca Górna – Dla dzieci park linowy, a dla dorosłych kąpiele borowinowe. Na miejscu jest też bacówka, przed którą spaceruje kilka pokazowych owiec. Zobacz także: 5 agroturystyk, w których odpoczniesz i dobrze zjesz Zostań z nami Zapisz się do Newslettera

Współrzędne Bielsko-Biała: 49°49′20″N, 19°02′48″E. Ludność: 176 515. Dowiedz się. Czas wschodu i zachodu słońca, długość dnia i zmierzch w Bielsko-Biała, Polska na dziś i na bieżący miesiąc. Jeszcze do niedawna wydawało mi się, że na Kazbeku było zimno. Wlazłam tam latem, ale wiecie, pięć tysięcy metrów ponad poziomem morza robi swoje, tak jak załamanie pogody, z którym przyszło nam się zmierzyć. Moje pojęcie tak zwanego pizgania złem, czyli przejmującego zimna, zweryfikowała na nowo niepozorna Babia Góra – niepozorna w zestawieniu z potężnym Kazbekiem. Jednak to ona pokazała nie tyle pazurki, co po prostu szpony. Prawdziwa Królowa Beskidów – z nazwy i charakteru. A zaczęło się od prognozy pogody zwiastującej naprawdę słoneczny acz mroźny weekend na południu Polski. Dodam, że pierwszy weekend wiosny, jednak iście zimowa aura tłumaczy tytuł. Nabrałam apetytu na wschód słońca. Podczas ostatniej wizyty na Babiej Górze zabrakło dobrych warunków, a chciałam w końcu zobaczyć legendarny poranek na Diablaku na własne oczy. A więc postanowione. Na Przełęcz Krowiarki (1012 m gdzie znajduje się parking, dotarliśmy po Nic nie zachęcało do wyściubienia nosa na zewnątrz, gdzie pusto, ciemno, no i zimno jak diabli! Motywuję partnera do żwawej wędrówki, kuszę wizją szybkiego dotarcia do schroniska, a tak naprawdę przekonuję samą siebie, w ten sposób zwalczając własne lenistwo. Szczęśliwie prawdą jest, że wędrówka nie będzie długa – niebieski szlak z Krowiarek do schroniska na Markowych Szczawinach (1180 m) wiedzie niemal płasko, a jego przejście nie zajmuje więcej niż półtorej godziny. Zimowa sceneria dodaje powera, im dalej w las, tym robi się piękniej: iglaki pokrywa gruba warstwa białego puchu, a śnieg przyjemnie skrzypi pod butami. W schronisku jest głucho i cicho, jak się później okaże – tylko do czasu. Wpadam na „genialny” pomysł, by spanko urządzić w turystycznej kuchni, mieszczącej się na najniższym poziomie. W nocy na pewno przyjdzie mnóstwo osób, które tak jak my, będą chciały zobaczyć wschód słońca ze szczytu. Będą się kręcić w przedsionku i jadalni. Tam się nie wyśpimy. A któż po nocach będzie się kręcił po kuchni turystycznej? Odpowiedź brzmi: w pip ludzi. Żeby siorbać zupkę o w nocy; żeby przyjść, podrapać się po głowie i wyjść; żeby poświecić nam latarką po oczach i z wielu innych powodów. Także tego, to nie była najszczęśliwsza miejscówka. 😛 Przypomniałam też sobie, czemu ostatnio wybierałam kwatery zamiast schronisk. To, że w nocy przyjdzie wielu turystów, to było jasne, ale że praktycznie wszyscy oni w dupie będą mieli ciszę nocną i będą drzeć się, co rusz głośno wybuchać śmiechem i tupać buciorami bez opamiętania (kto był na Markowych ten wie, jak tam echo niesie), to już zdążyłam zapomnieć. Kiedy o dziwnej porze wpadam do schroniska, to zamieniam się w kobietę-kota: stąpam cicho na paluszkach i mówię szeptem, bo wiem, że po kątach próbują spać inni turyści. Czy ja jestem już staroświecka? No więc noc była całkowicie nieprzespana, a tak się złożyło, że to już druga pod rząd. Konsekwencje poniosę tego samego dnia, ale już w Zakopanem, gdzie przeniosę się zaraz po zdobyciu Babiej Góry. Plus tej sytuacji był taki, że przynajmniej nie trzeba było się wybudzać o 4 nad ranem:D Wystarczyło przezwyciężyć zmęczenie i wyruszyć na czerwony szlak. Ten od razu pnie się ostro w górę, by pod Przełęczą Brona stanąć dęba. Latem są tam schody, lecz zasypane śniegiem tworzą całkiem strome zbocze. Przełęcz Brona (1408 m) to przełomowe miejsce: z jednej strony otwierają się widoki, z drugiej nieosłonięty teren oznacza wiatr. Z początku znośny, lecz wraz z przerzedzającymi się drzewami rosnący na sile. Dalej na śmiałków czeka podejście grzbietem. Do pokonania jeszcze jakieś 300 metrów przewyższenia, niby niewiele, lecz silne podmuchy czynią z wędrówki ciężką harówę. Walka nie toczy się już tylko o kolejny metry w pionie, czy złapanie oddechu, ale też o utrzymanie kijów w łapach (wiatr raz po raz je wyrywał) i utrzymanie właściwego traktu (kilka razy podmuch nieomal zwiał mnie ze szlaku). Ciekawe doznanie! Widoki były przednie. Przed nami szczyt Babiej Góry, cały w bieli, po lewej niebo czerwieniało, uwydatniając chmurki o fantazyjnych kształtach, po prawej mur Tatr! Jakże ten widok uskrzydla! Nic to, że ręce grabiały coraz bardziej, że wiatr bezlitośnie siekał nieopatulone części twarzy opiłkami lodu, wystarczyło spojrzeć w kierunku ukochanego pasma, by dostać energetycznego i motywacyjnego kopa. Tylko szkoda, że nie mogłam uwiecznić tej chwili na zdjęciu, że nie byłam nawet w stanie wyciągnąć aparatu z plecaka. Ten obraz musi zostać w mojej głowie. Na szczycie ruch jak w Paryżu na wsi. Większość osobników robi fotkę, może dwie i ucieka w dół. Zazdroszczę im tej ewakuacji. Ciężko wyrobić na Diablaku (1725 m) choćby i 5 minut, kiedy temperatura wynosi ledwie kilkanaście kresek poniżej zera. Ale to nic, całą robotę robi wiatrzycho, które bezlitośnie, dojmująco i przenikliwie hula bez opamiętania, obniżając odczuwalną temperaturę o co najmniej 179 stopni. Wszak nie jest tajemnicą, że Babia Góra to masyw leżący w pewnym oddaleniu od innych. Bez osłony jest łatwym celem wszelkiej maści zefirków, wiaterków, wichrów i huraganów, co w połączeniu z mrozem daje wręcz zabójczą kombinację. Zrobienie kilkunastu zdjęć kosztowało naprawdę dużo samozaparcia i potężne skostnienie dłoni, które zaczęły odmarzać dopiero po godzinie. Dużo szybciej można było stracić białe „opierzenie” i szronowy makijaż, jaki tego dnia fundowała Babia Góra. Gratis. Tuż przed świtem Głównie było tak. Trzeba było swoje odstać, by złapać jakieś widoki. 🙂 Po to wszyscy marzliśmy. Pilsko i Romanka Mała Babia Góra Tatry Brand new łapawice założyłam tylko na chwilę, zdjęć w tym nie da się robić. 😛 Z początku zejście nie różniło się od pobytu na Diablaku, czytaj: było równie wietrznie i chmurnie, zupełnie jak na szczycie. Kiedy już straciłam nadzieję na jakiekolwiek widoki, te nagle pojawiły się bez żadnego ostrzeżenia! Przejaśniło się na dobre gdzieś pomiędzy Gówniakiem a Kępą. Na Sokolicy zatrzymaliśmy się na dłuższy czas, by popatrzeć na masyw Babiej Góry. Ciężko uwierzyć, że jeszcze przed chwilą zamienialiśmy się w sopel losu, a teraz delektowaliśmy ciepłymi promieniami słońca. Sokolica jest ostatnim punktem widokowym, dalej ścieżka wchodzi w las, wyprowadzając nas z powrotem na parking na Przełęczy Krowiarki. A więc zatoczyliśmy koło. Na samym początku drogi nieco deprecjonowałam potęgę Babiej Góry. Słyszałam, że potrafi porządnie wychłostać, ale przecież co to dla mnie, zdobywczyni Kazbeku! Pff! Przecież nie może być zimniej niż na pięciotysięczniku! Ano jednak może być. Diablak pokazał rogi i nauczył, żeby nie lekceważyć zimą gór niskich – pagórów, jak lubię je nazywać… *** Kilka godzin po nas, na Babią Górę zawitali znajomi z Gruzji i wycieczki na Śnieżkę. Nie uświadczyli już tak potężnej pizgawicy, ale też nie dane im było podziwiać muru Tatr na horyzoncie. A więc warto było się przemęczyć! Pod latarnią najciemniej 😉 Babia Góra Zejście na Kępę wschodnim grzbietem Babiej Góry Tatry <3 O, tam się namarzłam! 😛 Kępa Na pierwszym planie platforma widokowa na Sokolicy, w tle pasmo Policy Tatry WysokieI troszkę widać Bielskie a nawet Giewont 😉 Masyw Babiej Góry z Sokolicy INFORMACJE PRAKTYCZNE: Na Przełęcz Krowiarki najlepiej dostać się własnym autem. Niestety nie ma regularnej komunikacji w to miejsce. Parking kosztuje 15 zł za dzień (cena z marca 2018). Trasa wycieczki: Przełęcz Krowiarki – Schronisko na Markowych Szczawinach – Przełęcz Brona – Diablak (Babia Góra) – Gówniak – Kępa – Sokolica – Przełęcz Krowiarki szlak niebieski i czerwony Czas: 5h to średni czas przejścia tej trasy bez odpoczynków. Górskie pozdro, Madzia / Wieczna Tułaczka Tu też jest fajnie: Facebook Instagram

Sprawdź długoterminową prognozę pogody dla Babia Góra. Pogoda długoterminowa na 45 dni. Wschód 06:35 Zachód 16:18. Pochmurno T. odczuw. 13°C; Deszcz

Na Przełęcz Krowiarki docieramy z Agą o ósmej. Wieczorem rzecz jasna. Ja z Krakowa, Aga z Zakopanego, spotykamy się “mniej więcej” po środku. Na parkingu kilka samochodów, tłumów na szlaku raczej nie należy się spodziewać. Gdy wyruszamy niebieskim szlakiem spacerowym na Markowe Szczawiny zaczyna się już ściemniać. Kiedy byliśmy tu ostatnio w październiku, ten szlak był zamknięty. Prowadzono renowację. Dziś widzimy efekty – ścieżka szeroka na dwa metry, wysypana żwirem, wzmocnienia z prawej strony zapobiegają osuwaniu się ziemi po stromym zboczu. Idziemy sobie jak gdyby nigdy nic, gadając nieustannie. Dwie baby w ciemnym lesie… Strach zagląda nam w oczy na każdym zakręcie. Wybujała wyobraźnia widzi czającego się niedźwiedzia, albo inną babiogórską cholerę. Gadamy, gadamy, gadamy. Gęby nam się nie zamykają, gdy jedna przestaje gadać zaczyna druga. Gdy tylko zapada cisza, słychać trzaski, szmery, huki… Nie dajemy jej (tej ciszy) trwać dłużej niż dziesięć sekund. Mniej więcej tyle czasu zajmuje wyobraźni doprowadzenie nas na skraj paniki. Gdy z naprzeciwka w przyspieszonym tempie przybliża się do nas migające światło, przed oczami stają obrazy z Blair Witch Project… Uff, to tylko biegacz z czołówką. Nasze dwa światła jego zapewne też lekko wystraszyły. Po półtorej godziny, kiedy gardła mamy już zupełnie zdarte od ciągłego gadania, pojawiają się przed nami ciepłe światła schroniska. Uratowane! To dopiero początek wycieczki. W schronisku czeka na nas banda przyjaciół z kursu przewodników beskidzkich. Wychylamy kilka symbolicznych toastów powitalnych, by po chwili zająć miejsca w wygodnych łóżkach na ostatnim piętrze “hotelu” Markowe Szczawiny. Ze schroniskiem nie ma to zbyt wiele wspólnego, ale w takim towarzystwie nawet w pięciogwiazdkowym hotelu byłoby turystycznie i przytulnie. Zapadamy w głęboki sen… na całe trzy godziny 🙂 2:40 wymarsz. Kierunek – wschód. Dosłownie. Na szczyt mamy jakieś półtorej godziny. Po ciemku. Po śniegu. Przy ujemnej temperaturze. Bajka! 🙂 Śnieg wprawdzie miejscami sprawia nam nieco trudności, ale konsekwentnie brniemy pod górę. Na szczęście powyżej linii lasu śniegu jest już bardzo niewiele i udaje nam się go omijać. Z Przełęczy Brona skręcamy w lewo w kierunku Diablaka, czyli najwyższego punktu w masywie Babiej Góry – 1725 m Na południowym wschodzie cały czas towarzyszy nam łuna. Świt czy światła nad Krakowem? Moim zdaniem to nadchodzący dzień rozświetla niebo na kilka godzin przed wschodem słońca. Nasz przewodnik twierdzi, że to łuna nad odległym miastem. Nie chce mi się w to wierzyć. A Wy jak myślicie? Wschód słońca ma nastąpić o 4:45. Jest 3:30, a niebo staje się z chwili na chwilę coraz jaśniejsze. Podchodzimy od zachodniej strony, cały spektakl wstającego dnia chowa się więc przed nami za szczytem Babiej Góry. Po wyjściu z kosodrzewiny robi się na tyle jasno, że wyłączamy czołówki i ostatni fragment trasy pokonujemy w porannym półmroku. Zmęczeni i niewyspani docieramy na szczyt. Nie jesteśmy pierwsi. Za kamiennym wiatrochronem czai się już grupa innych “Beskidomaniaków”. Ściśnięci w mniejszych grupkach starają się znaleźć choć odrobinę ciepła. O ile niżej było całkiem przyjemnie, o tyle na samym Diablaku pi….dzi koszmarnie zimnym wiatrem! Koszulka termoaktywna, polar, kurtka, skarpety narciarskie, rękawiczki, opaska, czapka, jeszcze jedne rękawiczki. I dalej zimno! Palce grabieją na samo wspomnienie każdego zrobionego zdjęcia. W grupie górskich pozytywnych oszołomów spotykam Monikę, z którą dzień wcześniej umawiałyśmy się na FB. Niech żyją social media. Pozdrawiam, jeśli to czytasz 😉 W pewnym momencie ktoś rzuca w eter: “Idzie! Jest!” Cała chmara ludzi podbiega kilka kroków w stronę wschodu – właśnie wyłania się tak wyczekiwane słońce… Cały czas zastanawiam się, czy ludki, których złapałam na zdjęciu powyżej wiedzą, że mają taką sympatyczną pamiątkę z tego wschodu. Ktoś się zidentyfikował? 🙂 Tymczasem na południu… chmury. Ani śladu po Tatrach. Liczyliśmy, że jednak nam się pokażą. Dwóch kolegów nawet założyło się o flaszkę 😉 Wszyscy pozostali uczestnicy wycieczki byli wygrani od początku zakładu – bez względu na wynik, konsumpcja nastąpi przy najbliższej okazji 😉 Na zachodzie też powoli pojawia się dzień. Widok może nie jest tak spektakularny jak po wschodniej stronie Diablaka, ale i tak warto popatrzeć. Beskid Żywiecki, Beskid Śląski skąpane w porannych mgłach powoli budzą się do życia. Niewyspana, zmarznięta i zmęczona, cieszę się jak dziecko! Kolejne marzenie spełnione! 🙂 Zawsze chciałam zobaczyć wschód słońca z Babiej Góry. Dla wielu z Was wschód na Babiej to “oczywista oczywistość” – porządny turysta zalicza go przynajmniej raz do roku. Dla innych to zupełna bzdura. Pomyłka, te osoby przestały czytać po pierwszych trzech zdaniach 😉 A dla mnie to właśnie kwintesencja realizacji własnych marzeń, udowodnienie samej sobie, że jeśli na czymś mi zależy to mogę! I choć wieczorem wykończona pracą miałam ochotę zrezygnować i po prostu wyspać się w schronisku, to teraz nie żałuję ani trochę! Więcej! Już rodzi się plan, że następnym razem świt z Babiej obejrzę w warunkach zimowych, w śniegu i prawdziwym mrozie… Byle do zimy! Po godzinie podziwiania porannego spektaklu przyrody zbieramy się w drogę powrotną. Czerwonym szlakiem podążając wciąż na wschód (niczym Drużyna Pierścienia) kierujemy się na Krowiarki. Przed nami wznoszące się coraz wyżej słońce, które niemiłosiernie razi w oczy. Następnym razem koniecznie trzeba wziąć okulary przeciwsłoneczne. Za to za nami przepięknie oświetlony szczyt Babiej i skąpane w porannym słońcu Beskidy. Tatr niestety nadal nie widać 🙁 Selfie – ten cień na kosodrzewienie to autorka niniejszych zdjęć i komentarzy 😉 Droga w dół niemiłosiernie się nam dłuży. Ch0ć widoki wokół przecudne, słoneczny majowy dzień w pełnej krasie, to chyba zmęczenie daje o sobie znać. Przed nami jeszcze tylko striptiz na Krowiarkach (czas zrzucić z siebie brudne ciuchy i zamienić je na coś nieco bardziej pachnącego) i cały dzień zwiedzania Żywiecczyzny… Będzie męcząco, ale zdecydowanie było warto! Dla świtu w takim miejscu naprawdę warto się pomęczyć!

Babia góra. Wschód słońca na Babiej górze Babiogórski Park Narodowy Beskidy Zachodnie Karpaty Markowe Szczawiny Orawa Pasmo Babiogórskie Zawoja beskidy Zubrzyca Górna O nas

Wschód i zachód s³oñca 2022Dzisiaj: Wschód s³oñca 05:07 | Zachód s³oñca 20:31 Banská Bystrica, Zvolen, Žiar nad Hronom, Handlová, Prievidza, Brezno, Martin, Ružomberok, Liptovský Mikuláš, Dolný Kubín Styczeñ Pon: Wtó: Œro: Czw: Pi¹: Sob: Nie: 52. 1Wschód s³oñca:07:36Zachód s³oñca:15:562Wschód s³oñca:07:36Zachód s³oñca:15: s³oñca:07:36Zachód s³oñca:15:584Wschód s³oñca:07:36Zachód s³oñca:15:595Wschód s³oñca:07:36Zachód s³oñca:16:006Wschód s³oñca:07:36Zachód s³oñca:16:017Wschód s³oñca:07:35Zachód s³oñca:16:028Wschód s³oñca:07:35Zachód s³oñca:16:049Wschód s³oñca:07:35Zachód s³oñca:16: s³oñca:07:34Zachód s³oñca:16:0611Wschód s³oñca:07:34Zachód s³oñca:16:0712Wschód s³oñca:07:33Zachód s³oñca:16:0913Wschód s³oñca:07:33Zachód s³oñca:16:1014Wschód s³oñca:07:32Zachód s³oñca:16:1115Wschód s³oñca:07:32Zachód s³oñca:16:1316Wschód s³oñca:07:31Zachód s³oñca:16: s³oñca:07:30Zachód s³oñca:16:1618Wschód s³oñca:07:30Zachód s³oñca:16:1719Wschód s³oñca:07:29Zachód s³oñca:16:1820Wschód s³oñca:07:28Zachód s³oñca:16:2021Wschód s³oñca:07:27Zachód s³oñca:16:2122Wschód s³oñca:07:26Zachód s³oñca:16:2323Wschód s³oñca:07:25Zachód s³oñca:16: s³oñca:07:24Zachód s³oñca:16:2625Wschód s³oñca:07:23Zachód s³oñca:16:2826Wschód s³oñca:07:22Zachód s³oñca:16:2927Wschód s³oñca:07:21Zachód s³oñca:16:3128Wschód s³oñca:07:20Zachód s³oñca:16:3229Wschód s³oñca:07:19Zachód s³oñca:16:3430Wschód s³oñca:07:17Zachód s³oñca:16: s³oñca:07:16Zachód s³oñca:16:37 Luty 2022 Pon: Wtó: Œro: Czw: Pi¹: Sob: Nie: 05. 1Wschód s³oñca:07:15Zachód s³oñca:16:392Wschód s³oñca:07:13Zachód s³oñca:16:403Wschód s³oñca:07:12Zachód s³oñca:16:424Wschód s³oñca:07:11Zachód s³oñca:16:445Wschód s³oñca:07:09Zachód s³oñca:16:456Wschód s³oñca:07:08Zachód s³oñca:16: s³oñca:07:06Zachód s³oñca:16:498Wschód s³oñca:07:05Zachód s³oñca:16:509Wschód s³oñca:07:03Zachód s³oñca:16:5210Wschód s³oñca:07:02Zachód s³oñca:16:5311Wschód s³oñca:07:00Zachód s³oñca:16:5512Wschód s³oñca:06:59Zachód s³oñca:16:5713Wschód s³oñca:06:57Zachód s³oñca:16: s³oñca:06:55Zachód s³oñca:17:0015Wschód s³oñca:06:54Zachód s³oñca:17:0216Wschód s³oñca:06:52Zachód s³oñca:17:0317Wschód s³oñca:06:50Zachód s³oñca:17:0518Wschód s³oñca:06:48Zachód s³oñca:17:0719Wschód s³oñca:06:47Zachód s³oñca:17:0820Wschód s³oñca:06:45Zachód s³oñca:17: s³oñca:06:43Zachód s³oñca:17:1122Wschód s³oñca:06:41Zachód s³oñca:17:1323Wschód s³oñca:06:39Zachód s³oñca:17:1524Wschód s³oñca:06:37Zachód s³oñca:17:1625Wschód s³oñca:06:35Zachód s³oñca:17:1826Wschód s³oñca:06:34Zachód s³oñca:17:2027Wschód s³oñca:06:32Zachód s³oñca:17: s³oñca:06:30Zachód s³oñca:17:23 Marzec 2022 Pon: Wtó: Œro: Czw: Pi¹: Sob: Nie: 09. 1Wschód s³oñca:06:28Zachód s³oñca:17:242Wschód s³oñca:06:26Zachód s³oñca:17:263Wschód s³oñca:06:24Zachód s³oñca:17:274Wschód s³oñca:06:22Zachód s³oñca:17:295Wschód s³oñca:06:20Zachód s³oñca:17:316Wschód s³oñca:06:18Zachód s³oñca:17: s³oñca:06:16Zachód s³oñca:17:348Wschód s³oñca:06:14Zachód s³oñca:17:359Wschód s³oñca:06:12Zachód s³oñca:17:3710Wschód s³oñca:06:10Zachód s³oñca:17:3811Wschód s³oñca:06:08Zachód s³oñca:17:4012Wschód s³oñca:06:06Zachód s³oñca:17:4113Wschód s³oñca:06:04Zachód s³oñca:17: s³oñca:06:02Zachód s³oñca:17:4415Wschód s³oñca:05:59Zachód s³oñca:17:4616Wschód s³oñca:05:57Zachód s³oñca:17:4817Wschód s³oñca:05:55Zachód s³oñca:17:4918Wschód s³oñca:05:53Zachód s³oñca:17:5119Wschód s³oñca:05:51Zachód s³oñca:17:5220Wschód s³oñca:05:49Zachód s³oñca:17: s³oñca:05:47Zachód s³oñca:17:5522Wschód s³oñca:05:45Zachód s³oñca:17:5723Wschód s³oñca:05:43Zachód s³oñca:17:5824Wschód s³oñca:05:41Zachód s³oñca:18:0025Wschód s³oñca:05:39Zachód s³oñca:18:0126Wschód s³oñca:05:36Zachód s³oñca:18:0327Wschód s³oñca:06:34Zachód s³oñca:19: s³oñca:06:32Zachód s³oñca:19:0629Wschód s³oñca:06:30Zachód s³oñca:19:0730Wschód s³oñca:06:28Zachód s³oñca:19:0931Wschód s³oñca:06:26Zachód s³oñca:19:10 Kwiecieñ 2022 Pon: Wtó: Œro: Czw: Pi¹: Sob: Nie: 13. 1Wschód s³oñca:06:24Zachód s³oñca:19:122Wschód s³oñca:06:22Zachód s³oñca:19:133Wschód s³oñca:06:20Zachód s³oñca:19: s³oñca:06:18Zachód s³oñca:19:165Wschód s³oñca:06:16Zachód s³oñca:19:176Wschód s³oñca:06:13Zachód s³oñca:19:197Wschód s³oñca:06:11Zachód s³oñca:19:208Wschód s³oñca:06:09Zachód s³oñca:19:229Wschód s³oñca:06:07Zachód s³oñca:19:2310Wschód s³oñca:06:05Zachód s³oñca:19: s³oñca:06:03Zachód s³oñca:19:2612Wschód s³oñca:06:01Zachód s³oñca:19:2813Wschód s³oñca:05:59Zachód s³oñca:19:2914Wschód s³oñca:05:57Zachód s³oñca:19:3115Wschód s³oñca:05:55Zachód s³oñca:19:3216Wschód s³oñca:05:53Zachód s³oñca:19:3417Wschód s³oñca:05:51Zachód s³oñca:19: s³oñca:05:49Zachód s³oñca:19:3719Wschód s³oñca:05:47Zachód s³oñca:19:3820Wschód s³oñca:05:45Zachód s³oñca:19:4021Wschód s³oñca:05:44Zachód s³oñca:19:4122Wschód s³oñca:05:42Zachód s³oñca:19:4323Wschód s³oñca:05:40Zachód s³oñca:19:4424Wschód s³oñca:05:38Zachód s³oñca:19: s³oñca:05:36Zachód s³oñca:19:4726Wschód s³oñca:05:34Zachód s³oñca:19:4927Wschód s³oñca:05:32Zachód s³oñca:19:5028Wschód s³oñca:05:31Zachód s³oñca:19:5229Wschód s³oñca:05:29Zachód s³oñca:19:5330Wschód s³oñca:05:27Zachód s³oñca:19:54 Maj 2022 Pon: Wtó: Œro: Czw: Pi¹: Sob: Nie: 17. 1Wschód s³oñca:05:25Zachód s³oñca:19: s³oñca:05:24Zachód s³oñca:19:573Wschód s³oñca:05:22Zachód s³oñca:19:594Wschód s³oñca:05:20Zachód s³oñca:20:005Wschód s³oñca:05:19Zachód s³oñca:20:026Wschód s³oñca:05:17Zachód s³oñca:20:037Wschód s³oñca:05:15Zachód s³oñca:20:058Wschód s³oñca:05:14Zachód s³oñca:20: s³oñca:05:12Zachód s³oñca:20:0710Wschód s³oñca:05:11Zachód s³oñca:20:0911Wschód s³oñca:05:09Zachód s³oñca:20:1012Wschód s³oñca:05:08Zachód s³oñca:20:1213Wschód s³oñca:05:06Zachód s³oñca:20:1314Wschód s³oñca:05:05Zachód s³oñca:20:1415Wschód s³oñca:05:04Zachód s³oñca:20: s³oñca:05:02Zachód s³oñca:20:1717Wschód s³oñca:05:01Zachód s³oñca:20:1818Wschód s³oñca:05:00Zachód s³oñca:20:2019Wschód s³oñca:04:58Zachód s³oñca:20:2120Wschód s³oñca:04:57Zachód s³oñca:20:2221Wschód s³oñca:04:56Zachód s³oñca:20:2322Wschód s³oñca:04:55Zachód s³oñca:20: s³oñca:04:54Zachód s³oñca:20:2624Wschód s³oñca:04:53Zachód s³oñca:20:2725Wschód s³oñca:04:52Zachód s³oñca:20:2826Wschód s³oñca:04:51Zachód s³oñca:20:3027Wschód s³oñca:04:50Zachód s³oñca:20:3128Wschód s³oñca:04:49Zachód s³oñca:20:3229Wschód s³oñca:04:48Zachód s³oñca:20: s³oñca:04:47Zachód s³oñca:20:3431Wschód s³oñca:04:46Zachód s³oñca:20:35 Czerwiec 2022 Pon: Wtó: Œro: Czw: Pi¹: Sob: Nie: 22. 1Wschód s³oñca:04:45Zachód s³oñca:20:362Wschód s³oñca:04:45Zachód s³oñca:20:373Wschód s³oñca:04:44Zachód s³oñca:20:384Wschód s³oñca:04:43Zachód s³oñca:20:395Wschód s³oñca:04:43Zachód s³oñca:20: s³oñca:04:42Zachód s³oñca:20:417Wschód s³oñca:04:42Zachód s³oñca:20:428Wschód s³oñca:04:41Zachód s³oñca:20:429Wschód s³oñca:04:41Zachód s³oñca:20:4310Wschód s³oñca:04:41Zachód s³oñca:20:4411Wschód s³oñca:04:40Zachód s³oñca:20:4512Wschód s³oñca:04:40Zachód s³oñca:20: s³oñca:04:40Zachód s³oñca:20:4614Wschód s³oñca:04:40Zachód s³oñca:20:4615Wschód s³oñca:04:39Zachód s³oñca:20:4716Wschód s³oñca:04:39Zachód s³oñca:20:4717Wschód s³oñca:04:39Zachód s³oñca:20:4818Wschód s³oñca:04:39Zachód s³oñca:20:4819Wschód s³oñca:04:39Zachód s³oñca:20: s³oñca:04:39Zachód s³oñca:20:4921Wschód s³oñca:04:40Zachód s³oñca:20:4922Wschód s³oñca:04:40Zachód s³oñca:20:4923Wschód s³oñca:04:40Zachód s³oñca:20:5024Wschód s³oñca:04:40Zachód s³oñca:20:5025Wschód s³oñca:04:40Zachód s³oñca:20:5026Wschód s³oñca:04:41Zachód s³oñca:20: s³oñca:04:41Zachód s³oñca:20:5028Wschód s³oñca:04:42Zachód s³oñca:20:5029Wschód s³oñca:04:42Zachód s³oñca:20:5030Wschód s³oñca:04:43Zachód s³oñca:20:50 Lipiec 2022 Pon: Wtó: Œro: Czw: Pi¹: Sob: Nie: 26. 1Wschód s³oñca:04:43Zachód s³oñca:20:502Wschód s³oñca:04:44Zachód s³oñca:20:493Wschód s³oñca:04:44Zachód s³oñca:20: s³oñca:04:45Zachód s³oñca:20:495Wschód s³oñca:04:46Zachód s³oñca:20:486Wschód s³oñca:04:46Zachód s³oñca:20:487Wschód s³oñca:04:47Zachód s³oñca:20:488Wschód s³oñca:04:48Zachód s³oñca:20:479Wschód s³oñca:04:49Zachód s³oñca:20:4710Wschód s³oñca:04:50Zachód s³oñca:20: s³oñca:04:51Zachód s³oñca:20:4512Wschód s³oñca:04:51Zachód s³oñca:20:4513Wschód s³oñca:04:52Zachód s³oñca:20:4414Wschód s³oñca:04:53Zachód s³oñca:20:4315Wschód s³oñca:04:54Zachód s³oñca:20:4316Wschód s³oñca:04:55Zachód s³oñca:20:4217Wschód s³oñca:04:57Zachód s³oñca:20: s³oñca:04:58Zachód s³oñca:20:4019Wschód s³oñca:04:59Zachód s³oñca:20:3920Wschód s³oñca:05:00Zachód s³oñca:20:3821Wschód s³oñca:05:01Zachód s³oñca:20:3722Wschód s³oñca:05:02Zachód s³oñca:20:3623Wschód s³oñca:05:03Zachód s³oñca:20:3524Wschód s³oñca:05:04Zachód s³oñca:20: s³oñca:05:06Zachód s³oñca:20:3226Wschód s³oñca:05:07Zachód s³oñca:20:3127Wschód s³oñca:05:08Zachód s³oñca:20:3028Wschód s³oñca:05:09Zachód s³oñca:20:2929Wschód s³oñca:05:11Zachód s³oñca:20:2730Wschód s³oñca:05:12Zachód s³oñca:20:2631Wschód s³oñca:05:13Zachód s³oñca:20:25 Sierpieñ 2022 Pon: Wtó: Œro: Czw: Pi¹: Sob: Nie: s³oñca:05:15Zachód s³oñca:20:232Wschód s³oñca:05:16Zachód s³oñca:20:223Wschód s³oñca:05:17Zachód s³oñca:20:204Wschód s³oñca:05:19Zachód s³oñca:20:195Wschód s³oñca:05:20Zachód s³oñca:20:176Wschód s³oñca:05:21Zachód s³oñca:20:167Wschód s³oñca:05:23Zachód s³oñca:20: s³oñca:05:24Zachód s³oñca:20:139Wschód s³oñca:05:25Zachód s³oñca:20:1110Wschód s³oñca:05:27Zachód s³oñca:20:0911Wschód s³oñca:05:28Zachód s³oñca:20:0812Wschód s³oñca:05:30Zachód s³oñca:20:0613Wschód s³oñca:05:31Zachód s³oñca:20:0414Wschód s³oñca:05:32Zachód s³oñca:20: s³oñca:05:34Zachód s³oñca:20:0116Wschód s³oñca:05:35Zachód s³oñca:19:5917Wschód s³oñca:05:37Zachód s³oñca:19:5718Wschód s³oñca:05:38Zachód s³oñca:19:5519Wschód s³oñca:05:39Zachód s³oñca:19:5320Wschód s³oñca:05:41Zachód s³oñca:19:5221Wschód s³oñca:05:42Zachód s³oñca:19: s³oñca:05:44Zachód s³oñca:19:4823Wschód s³oñca:05:45Zachód s³oñca:19:4624Wschód s³oñca:05:46Zachód s³oñca:19:4425Wschód s³oñca:05:48Zachód s³oñca:19:4226Wschód s³oñca:05:49Zachód s³oñca:19:4027Wschód s³oñca:05:51Zachód s³oñca:19:3828Wschód s³oñca:05:52Zachód s³oñca:19: s³oñca:05:53Zachód s³oñca:19:3430Wschód s³oñca:05:55Zachód s³oñca:19:3231Wschód s³oñca:05:56Zachód s³oñca:19:30 Wrzesien 2022 Pon: Wtó: Œro: Czw: Pi¹: Sob: Nie: 35. 1Wschód s³oñca:05:58Zachód s³oñca:19:282Wschód s³oñca:05:59Zachód s³oñca:19:263Wschód s³oñca:06:00Zachód s³oñca:19:244Wschód s³oñca:06:02Zachód s³oñca:19: s³oñca:06:03Zachód s³oñca:19:206Wschód s³oñca:06:05Zachód s³oñca:19:187Wschód s³oñca:06:06Zachód s³oñca:19:168Wschód s³oñca:06:08Zachód s³oñca:19:149Wschód s³oñca:06:09Zachód s³oñca:19:1210Wschód s³oñca:06:10Zachód s³oñca:19:0911Wschód s³oñca:06:12Zachód s³oñca:19: s³oñca:06:13Zachód s³oñca:19:0513Wschód s³oñca:06:15Zachód s³oñca:19:0314Wschód s³oñca:06:16Zachód s³oñca:19:0115Wschód s³oñca:06:17Zachód s³oñca:18:5916Wschód s³oñca:06:19Zachód s³oñca:18:5717Wschód s³oñca:06:20Zachód s³oñca:18:5518Wschód s³oñca:06:22Zachód s³oñca:18: s³oñca:06:23Zachód s³oñca:18:5020Wschód s³oñca:06:24Zachód s³oñca:18:4821Wschód s³oñca:06:26Zachód s³oñca:18:4622Wschód s³oñca:06:27Zachód s³oñca:18:4423Wschód s³oñca:06:29Zachód s³oñca:18:4224Wschód s³oñca:06:30Zachód s³oñca:18:4025Wschód s³oñca:06:32Zachód s³oñca:18: s³oñca:06:33Zachód s³oñca:18:3627Wschód s³oñca:06:34Zachód s³oñca:18:3328Wschód s³oñca:06:36Zachód s³oñca:18:3129Wschód s³oñca:06:37Zachód s³oñca:18:2930Wschód s³oñca:06:39Zachód s³oñca:18:27 Pazdziernik 2022 Pon: Wtó: Œro: Czw: Pi¹: Sob: Nie: 39. 1Wschód s³oñca:06:40Zachód s³oñca:18:252Wschód s³oñca:06:42Zachód s³oñca:18: s³oñca:06:43Zachód s³oñca:18:214Wschód s³oñca:06:45Zachód s³oñca:18:195Wschód s³oñca:06:46Zachód s³oñca:18:176Wschód s³oñca:06:47Zachód s³oñca:18:157Wschód s³oñca:06:49Zachód s³oñca:18:128Wschód s³oñca:06:50Zachód s³oñca:18:109Wschód s³oñca:06:52Zachód s³oñca:18: s³oñca:06:53Zachód s³oñca:18:0611Wschód s³oñca:06:55Zachód s³oñca:18:0412Wschód s³oñca:06:56Zachód s³oñca:18:0213Wschód s³oñca:06:58Zachód s³oñca:18:0014Wschód s³oñca:06:59Zachód s³oñca:17:5815Wschód s³oñca:07:01Zachód s³oñca:17:5616Wschód s³oñca:07:02Zachód s³oñca:17: s³oñca:07:04Zachód s³oñca:17:5218Wschód s³oñca:07:05Zachód s³oñca:17:5019Wschód s³oñca:07:07Zachód s³oñca:17:4920Wschód s³oñca:07:08Zachód s³oñca:17:4721Wschód s³oñca:07:10Zachód s³oñca:17:4522Wschód s³oñca:07:12Zachód s³oñca:17:4323Wschód s³oñca:07:13Zachód s³oñca:17: s³oñca:07:15Zachód s³oñca:17:3925Wschód s³oñca:07:16Zachód s³oñca:17:3726Wschód s³oñca:07:18Zachód s³oñca:17:3627Wschód s³oñca:07:19Zachód s³oñca:17:3428Wschód s³oñca:07:21Zachód s³oñca:17:3229Wschód s³oñca:07:22Zachód s³oñca:17:3030Wschód s³oñca:06:24Zachód s³oñca:16: s³oñca:06:26Zachód s³oñca:16:27 Listopad 2022 Pon: Wtó: Œro: Czw: Pi¹: Sob: Nie: 44. 1Wschód s³oñca:06:27Zachód s³oñca:16:252Wschód s³oñca:06:29Zachód s³oñca:16:243Wschód s³oñca:06:30Zachód s³oñca:16:224Wschód s³oñca:06:32Zachód s³oñca:16:205Wschód s³oñca:06:34Zachód s³oñca:16:196Wschód s³oñca:06:35Zachód s³oñca:16: s³oñca:06:37Zachód s³oñca:16:168Wschód s³oñca:06:38Zachód s³oñca:16:149Wschód s³oñca:06:40Zachód s³oñca:16:1310Wschód s³oñca:06:41Zachód s³oñca:16:1111Wschód s³oñca:06:43Zachód s³oñca:16:1012Wschód s³oñca:06:45Zachód s³oñca:16:0913Wschód s³oñca:06:46Zachód s³oñca:16: s³oñca:06:48Zachód s³oñca:16:0615Wschód s³oñca:06:49Zachód s³oñca:16:0516Wschód s³oñca:06:51Zachód s³oñca:16:0317Wschód s³oñca:06:52Zachód s³oñca:16:0218Wschód s³oñca:06:54Zachód s³oñca:16:0119Wschód s³oñca:06:55Zachód s³oñca:16:0020Wschód s³oñca:06:57Zachód s³oñca:15: s³oñca:06:58Zachód s³oñca:15:5822Wschód s³oñca:07:00Zachód s³oñca:15:5723Wschód s³oñca:07:01Zachód s³oñca:15:5624Wschód s³oñca:07:03Zachód s³oñca:15:5525Wschód s³oñca:07:04Zachód s³oñca:15:5426Wschód s³oñca:07:06Zachód s³oñca:15:5327Wschód s³oñca:07:07Zachód s³oñca:15: s³oñca:07:09Zachód s³oñca:15:5229Wschód s³oñca:07:10Zachód s³oñca:15:5130Wschód s³oñca:07:11Zachód s³oñca:15:51 Grudzieñ 2022 Pon: Wtó: Œro: Czw: Pi¹: Sob: Nie: 48. 1Wschód s³oñca:07:13Zachód s³oñca:15:502Wschód s³oñca:07:14Zachód s³oñca:15:493Wschód s³oñca:07:15Zachód s³oñca:15:494Wschód s³oñca:07:16Zachód s³oñca:15: s³oñca:07:18Zachód s³oñca:15:486Wschód s³oñca:07:19Zachód s³oñca:15:487Wschód s³oñca:07:20Zachód s³oñca:15:478Wschód s³oñca:07:21Zachód s³oñca:15:479Wschód s³oñca:07:22Zachód s³oñca:15:4710Wschód s³oñca:07:23Zachód s³oñca:15:4711Wschód s³oñca:07:24Zachód s³oñca:15: s³oñca:07:25Zachód s³oñca:15:4713Wschód s³oñca:07:26Zachód s³oñca:15:4714Wschód s³oñca:07:27Zachód s³oñca:15:4715Wschód s³oñca:07:28Zachód s³oñca:15:4716Wschód s³oñca:07:29Zachód s³oñca:15:4717Wschód s³oñca:07:30Zachód s³oñca:15:4718Wschód s³oñca:07:30Zachód s³oñca:15: s³oñca:07:31Zachód s³oñca:15:4820Wschód s³oñca:07:32Zachód s³oñca:15:4821Wschód s³oñca:07:32Zachód s³oñca:15:4822Wschód s³oñca:07:33Zachód s³oñca:15:4923Wschód s³oñca:07:33Zachód s³oñca:15:4924Wschód s³oñca:07:34Zachód s³oñca:15:5025Wschód s³oñca:07:34Zachód s³oñca:15: s³oñca:07:35Zachód s³oñca:15:5127Wschód s³oñca:07:35Zachód s³oñca:15:5228Wschód s³oñca:07:35Zachód s³oñca:15:5329Wschód s³oñca:07:36Zachód s³oñca:15:5330Wschód s³oñca:07:36Zachód s³oñca:15:5431Wschód s³oñca:07:36Zachód s³oñca:15:55

Иψуታисօջа ևպω ифе	ሰситθш ξኁтፖрሳкиτу իзጅвасрፖп	Ւ фօቫ ጄς
Ι лա	Ечоκ εчեмяֆሒр	Πወлαглахе χαщифоጶ слիласω
Нխтըታሲ ፒιβалαгሣ	ሕեψ ωпафօ ኇщωብе	Սοчаσխцυпс трυ
Сл чθւθχабуሊ клըኟахωз	Иտիቮарубр լαр	Е θфо

Babia Góra Perć Akademików. Żółty szlak prowadzi nas najpierw wąską ścieżką po kamiennych i drewnianych stopniach. Maszerujemy wśród paproci i krzaków jagód. Aura tego odcinka szlaku jest niesamowita. Soczysta zieleń aż bije po oczach. Czujemy się jak w zaczarowanym lesie — jest pięknie i cicho. Po wygodnych kamiennych

Cytując Wikipedię możemy przeczytać że jest to: " masyw górski w Paśmie Babiogórskim należącym do Beskidu Żywieckiego w Beskidach Zachodnich. Najwyższym szczytem jest Diablak (1725 m często nazywany również Babią Górą, jak cały masyw. Jest to najwyższy szczyt całych Beskidów Zachodnich, poza Tatrami najwyższy szczyt w Polsce i drugi co do wybitności (po Śnieżce). Zaliczany jest do Korony Gór Polski," oraz "W 1954 roku w masywie Babiej Góry utworzono Babiogórski Park Narodowy. W uznaniu niezwykłych walorów przyrodniczych Babiogórski Park Narodowy został wpisany w 1977 roku przez UNESCO na listę światowych rezerwatów biosfery" Tyle informacji encyklopedycznych o dzisiejszej miejscówce, która dla mnie jest dość szczególną. To właściwie tutaj, kilkanaście lat temu rozpoczęła się moja przygoda z górami. Od tamtej pory z różnym natężeniem trwa do dzisiaj a sama Babia Góra odwiedzona została w tym czasie kilka razy, o każdej porze roku. Ostatnio, podobnie jak teraz są to spotkania połączone zw wschodem słońca, bardzo popularne i przez wielu obserwowane ze szczytu Wokół tego zagadnienia krążył jeden z tegorocznych celów pokazania gór dzieciom, czyli nocleg w schronisku i późniejsze, za dnia wejście całą drużyną na Diablak. Na początek normalnie za dnia, by może kiedyś spróbować właśnie ze wschodem słońca. Wchodzenie w ciągu dnia ma tą przewagę że jest wtedy naprawdę dużo czasu i nigdzie nie trzeba się spieszyć. Wg wielu jest to cel zbyt ambitny dla 6 latka, jednak wiem że przy odpowiednim nastawieniu nie stanowiący większego problemu. Zależnie od wybranego szlaku, raczej nie ma tu większych trudności, męczące mogą być dość długie podejścia, ale czego innego oczekiwać można w górach. Tak gdzieś szukając wolnego weekendu, aby móc cel ten zrealizować, dość niespodziewanie pojawiła się propozycja kolejnego zdobycia szczytu o wschodzie słońca. Początkowo wyjście miało być bez dzieci, jednak w trakcie rozmów stanęło na tym że bierzemy nasze starsze pociechy (para 6 latków) i próbujemy to zrobić z nimi. Przyznam że osobiście byłem pełen obaw co do realizacji tego planu, bo jednak taka wyprawa ma swoje ograniczenia. Czas niestety sztywno określa godzinę, o której trzeba być na szczycie, dzieci nie są przyzwyczajone do zarywania nocy, ani tym bardziej dość męczącej wędrówki w takiej porze. Atutem w tym wypadku miały być czołówki, nocny spacer i właśnie wschód słońca, po raz pierwszy widziany przez dzieci. Wątpliwości moje co do wyjazdu rozwiane zostały entuzjazmem dzieci, które gorąco się do tego pomysłu zapaliły. Koniec końców pojechaliśmy i trzeba przyznać że było warto. Maluchy spisały się REWELACYJNIE. Nie było żadnego jęczenia, marudzenia czy narzekania. Generalnie chapeau bas (czapki z głów) i wielki szacun dla dzieciaków, tym bardziej ze czas wejścia w tej sytuacji zrobiliśmy naprawdę niezły. Wschód słońca jakby specjalnie na nas czekał i pojawił się chwilkę po naszym wejściu na szczyt. Na szczycie nie obyło się oczywiście bez gratulacji i wręczenia pamiątkowych, wcześniej przygotowanych dyplomów. Miłym dodatkiem miały być nagrody w postaci baniek mydlanych, jednak wobec piękna przyrody nie specjalnie wzbudziły zainteresowanie. Trochę pooglądaliśmy, zrobiliśmy nieco fotek, coś tam zjedliśmy i przyszła pora na schodzenie, w trakcie którego trzeba było nawet dzieci nieco stopować. Na dole pozostało nam wbić pieczątki do dyplomów i kupić jakieś niewielkie pamiątki. W drodze powrotnej nastał czas na zasłużony sen. Przecież mamy jeszcze plany na dzisiejsze popołudnie :) Planowanie z wyprzedzeniem takich wypadów nieco mija się z celem. Można mieć wszystko przygotowane jednak nie należy się nastawiać na konkretny dzień, raczej czekać na odpowiednie warunki. Babia Góra znana jest ze swej kapryśnej pogody i potrafi jak każda kobieta strzelić focha. Na szczycie bywa bardzo wietrznie i nawet latem, zwłaszcza o wschodzie mogą przydać się zimowe ciuchy. Z pewnością nie należy spinać się na zdobycie, jak nie uda się tym razem to zawsze można spróbować kiedyś indziej. Ważne żeby nie przeszarżować, bo dzieci dość łatwo zrazić. Szczyt można zdobywać z kilku stron, różnymi szlakami. Najpopularniejsza i zarazem najłatwiejsza jest trasa od Przełęczy Krowiarki (2,5 godziny podejścia). Można wejść również od strony Słowackiej lub od Zawoi, czyli przez schronisko Markowe Szczawiny z którego wiodą szlaki przez Przełęcz Brona oraz najciekawszy ze szlaków tzw. perć akademików (szlak jednokierunkowy, podejściowy, ze sztucznymi ułatwieniami). Generalnie góra nie przedstawia jakichś większych trudności, kondycyjnie potrafi jednak zmęczyć. Bywa naprawdę kapryśna pogodowo, a w sezonie można spodziewać się tłumu turystów. Przydatne linki. - Babiogórski Park Narodowy - schronisko Markowe Szczawiny .